
Skamieniałości dzielimy na strukturalne i śladowe. Skamieniałości strukturalne to szczątki kopalne zwierząt i roślin, bądź ich fragmenty. Natomiast skamieniałości śladowe to wszelkie ślady działalności życiowej organizmów, np. ślady poruszania się czy żerowania. W gablocie numer 31, na drugiej półce od góry po lewej stronie możemy zobaczyć przykład skamieniałości śladowych. Są to tzw. koprolity, czyli skamieniałe odchody zwierząt, w tym przypadku małych dinozaurów.
Obok umieszczone zostały kopale, które swoim wyglądem przypominają dobrze nam wszystkim znany bursztyn. Rzeczywiście, podobnie jak bursztyn, kopal jest rodzajem skamieniałej żywicy. Pochodzi jednak z drzew tropikalnych strefy podzwrotnikowej, a jego wiek szacuje na około 750 000 lat. To bardzo niewiele w porównaniu z bursztynem bałtyckim, którego przykłady widzimy pośrodku, Jest on znacznie starszy. Ma około 40 mln lat. Z kolei z prawej strony możemy zobaczyć okazy bursztynu dominikańskiego, datowanego na 20-30 mln lat. Bursztyn dominikański zawiera mnóstwo inkluzji (skamieniałych owadów, gadów i roślin), dużo więcej niż bursztyn bałtycki, dzięki czemu wzbudza ogromne zainteresowanie paleontologów, poszukujących śladów dawnego życia. Co więcej, podobno to właśnie w dominikańskim Muzeum Bursztynu Steven Spilberg znalazł inspirację do „Parku Jurajskiego”.
Kierując się powoli do następnej sali, spójrzmy jeszcze na gablotę numer 32, w której umieszczone zostały okazy skamieniałych liliowców i jeżowców, organizmów morskich, które podobnie jak rozgwiazdy, należą do typu szkarłupni. Ponadto, na najniżej półce możemy zobaczyć tzw. wapień krynoidowy z Gór Świętokrzyskich. Jest to rodzaj wapienia zbudowanego ze skamieniałych kalcytowych szczątków liliowców, które w okresie od dewonu do karbonu tworzyły w płytkich morzach masowe nagromadzenia, zwane łąkami liliowcowymi.